Onlangs refereerde iemand op de radio over het verdwijnen van de 3-in-1 mini advertenties. Voor de jongeren onder ons, dit was iets in de krant waarin je nog wel eens las dat iemand een onbekende in de trein had zien zitten en deze persoon een kort bericht naliet.

Romantiek van de 20ste eeuw.

Nu zijn ze gedecimeerd tot 4-in-1 mini’s, of gaat het zo.

Vandaag echter, mocht ik het genoegen smaken een dergelijk iemand in de trein te ontmoeten. Ze, het was een ze, zat tegenover me en luisterde net als ik naar haar MP3 speler (natuurlijk zou ik hier gewoon iPod willen zetten maar als ik al spreek van zoiets oerouds als een krant, dan mag de benaming van het muziekafspeelapparaat ook wel wat minder hip) en ze had mooie bruine ogen.

Nou mag ik graag onder het mp3-beluisteren om me heen kijken in de trein naar het toneelstuk au naturel dat zich voor mijn ogen afspeelt maar doorgaans ben ik de voorstelling bij het uitstappen reeds vergeten. Zo niet deze keer. Want opeens hoorde ik een snik en zag ik dat de ze tegenover me huilde en meteen ontstond er een strijd in mij: geef ik haar een zakdoekje of bemoei ik me er niet mee.

Dezelfde twijfel die me al diverse malen op essentiële momenten heeft doen stilvallen (niet altijd met een gunstig resultaat, denk ik. De verlammende twijfel is een vloek. Hmmm. Mooie titel voor een boek.)

Haar blik bij binnenkomst had inderdaad wat gereserveerds. Misschien was ze net op weg terug naar huis nadat ze was gedumpt. Misschien had ze zelf iemand gedumpt maar was ze toch sip. In beide gevallen was een zakdoekje van een gereserveerde maar redelijk fatsoenlijk ogend medemens wel op z’n plaats geweest.

Maar het kan natuurlijk ook zijn dat zij een bijzonder zielig liedje op de oren had. In dat geval had een licht meewarige blik en een zakdoekje haar misschien wel in woede doen ontsteken.

Mijn twijfel duurde tot de conducteur kwam om de kaartjes te knippen (ja stempelen ja!) en moest ik weer eens mijn kortingskaart die ik in een halve rol zilverpapier heb gewikkeld nadat een overmatig gevoelig scanapparaat in de tram mij ooit eens van 4 euro beroofde ondanks mijn gestempelde strippenkaart weer van stal haalde.

“Je kan ook gewoon met mij meereizen” klonk het opeens.

Ze hield haar kortingskaart omhoog.

Ik was echter al halverwege het uitpakken dus ik sneerde nog iets over de scanhonger van de NS en bedankte haar vriendelijk voor het aanbod. De conducteur leste zijn honger en zwijgend vervolgden we onze weg.

Toen we het station naderde groetten we elkaar als prille vrienden.

Bij gebrek aan een 3-in-1 advertentie dan maar dit.

Het leek een typische maandag te worden. Want het is wintertijd en zoals bij de meeste mensen zijn hier meer dan 20 klokken in huis en mooi niet dat die allemaal vanzelf op wintertijd springen. Dus ondanks dat ik mijn best doe ze allemaal op tijd van tijd te veranderen worden er wel eens een vergeten of twee vergeten.

Vanochtend was het er een.

De wekker.

Dus al wakker om 6 (kleine noot voor degenen voor wie dit een normaal tijdstip is: hier is dat echt muy temprano).

En nog voordat de ontbijttafel bereikt was, had ik een extreem „oh het wordt zo’n maandag”-gevoel.

Maar niets bleek minder waar. Een nieuwsbericht fleurde de hele dag op. Wat zeg ik: de hele week (inclusief dat diep tragische pseudo-terroristische moment van die gemolesteerde agent in Amsterdam).

Er is nog hoop.

http://edition.cnn.com/video/#/video/us/2008/10/26/diaz.tx.foreclosure.angel.wfaa