Er schijnt een roep te zijn om zwaardere straffen voor het begaan van misdaden. Zo werd er vandaag melding gemaakt van een protest tegen het geweld tegen homo’s en in de discussie rees de vraag of zwaardere straffen dan wel een goed idee waren. Zouden voor deze delicten niet gewoon dezelfde straffen moeten gelden als bij andere geweldsdelicten?

BIj het bepalen van straf komt er ook altijd een schuldvraag. Zo lijkt er nogal wat discussie over dat het feit dat er (nog steeds) olie in de Golf van Mexico stroomt vooral de schuld is van President Obama die de oliemaatschappijen teveel vrijheid zou hebben gegeven. Niemand bedenkt dat het feit dat er überhaupt oliemaatschappijen zijn eigenlijk onze eigen schuld is omdat wij het maar niet kunnen laten voortdurend veel en vaak in ons autootje te stappen.

En als we daar in rijden dan schijnen we vooral last te hebben van politiemensen die verkeersboetes uitdelen voor te snel rijden. Het liefst zouden we willen dat zij ‘echte’ boeven vingen. Want echte boeven dat zijn mensen die bijvoorbeeld mensen in elkaar slaan en niet mensen die een paar kilometertjes te hard rijden. Echte boeven zijn mensen die inbreken of de kruidenier beroven, en niet mensen die nog even snel de afslag moesten halen en per ongeluk nog op de linkerbaan zaten. Echte boeven zijn mensen die ervoor zorgen dat er olie de zee in lekt omdat ze een fout hebben gemaakt bij het ervoor zorgen dat wij maar een paar kilometertjes te snel in ons autootje kunnen rijden.

Als je zo doorredeneert dan merk je eigenlijk dat het niet veel uitmaakt wiens schuld het is. Is het de schuld van degene die in elkaar slaat, berooft, inbreekt? Of is het de schuld van het (geweld)slachtoffer dat deze toevallig op het verkeerde tijdstip op de verkeerde plaats was? (“Tja, mevrouwtje, wat doet u daar dan ook om 3 uur ’s ochtends/dat was dan van u ook niet zo handig, hè?” )

Is het de schuld van de oliemaatschappij of van de afnemer van hun producten?

Poeh... ingewikkeld allemaal.

Bij ons thuis werden ingewikkelde schuldkwesties meestal afgedaan met de woorden: “Schuld en boete is een boek.” Waarmee ons te verstaan gegeven werd dat we het probleem maar moesten oplossen zonder te blijven mekkeren over wie daaraan schuld had.

Misschien te simpel maar wij konden dan ’s zondagavonds doorgaans met een gerust hart naar bed.

Enkele dagen geleden kwam mij ter ore dat er een manier was waarop ik mijn mobiele telefoonleverancier kon laten weten dat ik regelmatig problemen heb met de verbinding. Tegenwoordig schijnt dat veel voor te komen, ook al zijn de problemen bij mij al enkele jaren oud.

Sinds 2005 heb ik regelmatig dat mijn telefoon aangeeft dat er ‘geen signaal’ is zodat ik niet kan bellen en mensen die mij bellen worden meteen naar de voicemail doorgeschakeld. Ben ik aan de randen van mijn huis, dan is er doorgaans geen probleem. Andere mensen, met dezelfde mobiele provider, staan soms ook bijna tegen het raam geleund om een fatsoenlijk gesprek te kunnen hebben.

Ik heb destijds wel eens een klantenservice gebeld maar die kwam na een aantal keer helaas niet verder dan me een nieuwe SIM-kaart aanraden die het probleem niet oploste.

Nu de problemen wat wijder verbreid zijn, wordt er actief gevraagd aan klanten om een klachtenformulier in te vullen.

Dus ik dat formulier invullen, inclusief een aantal data en tijdstippen waarop de verbinding uitviel. In dat formulier stond een vinkje waarmee je kon aangeven of je wilde worden teruggebeld over het vervolg van je klacht.

Vanmorgen werd ik gebeld. Door een computer. Via enkele menu’s kon ik met cijfers aangeven hoe tevreden ik was over de behandeling door de klantenservice en of het probleem ondertussen was opgelost.

Nadat dit ‘gesprek’ was beëindigd besefte ik me dat aan deze hele klachtenafhandeling geen mens te pas was gekomen. Dat was een beetje een vreemde gewaarwording.

Aan de andere kant, de ‘menselijke’ oplossing heeft vijf jaar geleden niet geholpen. Misschien kan de computer dit wel oplossen.

Zou dat geen grote grap zijn?

Ooit had ik een gesprek met mijn vader over de snelheid waarmee wij hier films kunnen kijken die in bijvoorbeeld de VS uitkomen. Vroeger moest je vele maanden wachten voordat een Amerikaanse film in dit land uitkwam. Soms duurde het jaren (wie weet nog wanneer ET hier op video uitkwam? Volgens mij was dit ver na 1982).

Mijn pointe was destijds dat het belachelijk was dat je zo lang moest wachten tot een film (of serie) hier beschikbaar was in de videotheek of op televisie en dat dat een van de redenen was van de populariteit van het illegale downloaden. Bovendien, zo vond ik, zouden de film- en televisiemaatschappijen dit gedrag aanzienlijk kunnen verminderen als zij een legaal en tijdig alternatief boden.

Mijn vader vond dat we maar gewoon geduld moesten hebben.

Ondertussen wordt er in de Verenigde Staten druk gedebatteerd over hoe lang na het uitkomen in de bioscoop een film in de verhuur mag komen en voorlopig lijkt die discussie nog voldoende halen en ogen te hebben zodat we op de korte termijn nog geen oplossing hoeven te verwachten.

De finale van de uitzending van de televisieserie Lost, deed me weer aan dit gesprek denken. Het schijnt dat de Britse televisiezender Sky1 de finale van de serie gelijktijdig met de Amerikaanse zender uitzond.

Misschien is de oplossing toch dichterbij dan ik dacht.

In de nasleep van het vliegtuigongeluk in Libië afgelopen week zijn er in de media afbeeldingen van de slachtoffers verschenen die onttrokken zijn van sociale netwerksites als Hyves en de discussie over of dit in strijd is met het fatsoen is momenteel in volle gang.

De familie van de slachtoffers heeft geprotesteerd tegen dit soort gebruik van deze foto's maar het tegenargument van de media in kwestie zal ongetwijfeld zijn dat deze foto's vrijelijk op internet verkrijgbaar waren.

Natuurlijk zal bij vele mensen de eerste reactie zijn dat het feit dat je foto's (of filmpjes, etc.) van jezelf op internet publiceert niet meteen een vrijbrief is voor anderen die foto's zomaar te te herpubliceren. Toch is dit precies datgene wat sociale netwerken mogelijk willen maken. Dat jij leuk met de foto's van je vrienden aan de haal kan gaan, bijvoorbeeld door ze te retweeten of op je eigen Hyves- of Facebookpagina te zetten. Enfin, deze hele discussie is al wel eens eerder gevoerd maar ik vraag me af of de gemiddelde sociale netwerkgebruiker hier eigenlijk wel bij stilstaat.

Het lijkt erop dat het vooral mensen zijn die al kritisch staan tegenover het delen van informatie degenen zijn die zo tegen dit vrijelijk gebruik reageren. De meeste mensen interesseert het niet.

En als het de meeste mensen niet interesseert, wat is er dan op tegen?

Onlangs refereerde iemand op de radio over het verdwijnen van de 3-in-1 mini advertenties. Voor de jongeren onder ons, dit was iets in de krant waarin je nog wel eens las dat iemand een onbekende in de trein had zien zitten en deze persoon een kort bericht naliet.

Romantiek van de 20ste eeuw.

Nu zijn ze gedecimeerd tot 4-in-1 mini’s, of gaat het zo.

Vandaag echter, mocht ik het genoegen smaken een dergelijk iemand in de trein te ontmoeten. Ze, het was een ze, zat tegenover me en luisterde net als ik naar haar MP3 speler (natuurlijk zou ik hier gewoon iPod willen zetten maar als ik al spreek van zoiets oerouds als een krant, dan mag de benaming van het muziekafspeelapparaat ook wel wat minder hip) en ze had mooie bruine ogen.

Nou mag ik graag onder het mp3-beluisteren om me heen kijken in de trein naar het toneelstuk au naturel dat zich voor mijn ogen afspeelt maar doorgaans ben ik de voorstelling bij het uitstappen reeds vergeten. Zo niet deze keer. Want opeens hoorde ik een snik en zag ik dat de ze tegenover me huilde en meteen ontstond er een strijd in mij: geef ik haar een zakdoekje of bemoei ik me er niet mee.

Dezelfde twijfel die me al diverse malen op essentiële momenten heeft doen stilvallen (niet altijd met een gunstig resultaat, denk ik. De verlammende twijfel is een vloek. Hmmm. Mooie titel voor een boek.)

Haar blik bij binnenkomst had inderdaad wat gereserveerds. Misschien was ze net op weg terug naar huis nadat ze was gedumpt. Misschien had ze zelf iemand gedumpt maar was ze toch sip. In beide gevallen was een zakdoekje van een gereserveerde maar redelijk fatsoenlijk ogend medemens wel op z’n plaats geweest.

Maar het kan natuurlijk ook zijn dat zij een bijzonder zielig liedje op de oren had. In dat geval had een licht meewarige blik en een zakdoekje haar misschien wel in woede doen ontsteken.

Mijn twijfel duurde tot de conducteur kwam om de kaartjes te knippen (ja stempelen ja!) en moest ik weer eens mijn kortingskaart die ik in een halve rol zilverpapier heb gewikkeld nadat een overmatig gevoelig scanapparaat in de tram mij ooit eens van 4 euro beroofde ondanks mijn gestempelde strippenkaart weer van stal haalde.

“Je kan ook gewoon met mij meereizen” klonk het opeens.

Ze hield haar kortingskaart omhoog.

Ik was echter al halverwege het uitpakken dus ik sneerde nog iets over de scanhonger van de NS en bedankte haar vriendelijk voor het aanbod. De conducteur leste zijn honger en zwijgend vervolgden we onze weg.

Toen we het station naderde groetten we elkaar als prille vrienden.

Bij gebrek aan een 3-in-1 advertentie dan maar dit.