Er schijnt een roep te zijn om zwaardere straffen voor het begaan van misdaden. Zo werd er vandaag melding gemaakt van een protest tegen het geweld tegen homo’s en in de discussie rees de vraag of zwaardere straffen dan wel een goed idee waren. Zouden voor deze delicten niet gewoon dezelfde straffen moeten gelden als bij andere geweldsdelicten?

BIj het bepalen van straf komt er ook altijd een schuldvraag. Zo lijkt er nogal wat discussie over dat het feit dat er (nog steeds) olie in de Golf van Mexico stroomt vooral de schuld is van President Obama die de oliemaatschappijen teveel vrijheid zou hebben gegeven. Niemand bedenkt dat het feit dat er überhaupt oliemaatschappijen zijn eigenlijk onze eigen schuld is omdat wij het maar niet kunnen laten voortdurend veel en vaak in ons autootje te stappen.

En als we daar in rijden dan schijnen we vooral last te hebben van politiemensen die verkeersboetes uitdelen voor te snel rijden. Het liefst zouden we willen dat zij ‘echte’ boeven vingen. Want echte boeven dat zijn mensen die bijvoorbeeld mensen in elkaar slaan en niet mensen die een paar kilometertjes te hard rijden. Echte boeven zijn mensen die inbreken of de kruidenier beroven, en niet mensen die nog even snel de afslag moesten halen en per ongeluk nog op de linkerbaan zaten. Echte boeven zijn mensen die ervoor zorgen dat er olie de zee in lekt omdat ze een fout hebben gemaakt bij het ervoor zorgen dat wij maar een paar kilometertjes te snel in ons autootje kunnen rijden.

Als je zo doorredeneert dan merk je eigenlijk dat het niet veel uitmaakt wiens schuld het is. Is het de schuld van degene die in elkaar slaat, berooft, inbreekt? Of is het de schuld van het (geweld)slachtoffer dat deze toevallig op het verkeerde tijdstip op de verkeerde plaats was? (“Tja, mevrouwtje, wat doet u daar dan ook om 3 uur ’s ochtends/dat was dan van u ook niet zo handig, hè?” )

Is het de schuld van de oliemaatschappij of van de afnemer van hun producten?

Poeh... ingewikkeld allemaal.

Bij ons thuis werden ingewikkelde schuldkwesties meestal afgedaan met de woorden: “Schuld en boete is een boek.” Waarmee ons te verstaan gegeven werd dat we het probleem maar moesten oplossen zonder te blijven mekkeren over wie daaraan schuld had.

Misschien te simpel maar wij konden dan ’s zondagavonds doorgaans met een gerust hart naar bed.

In de nasleep van het vliegtuigongeluk in Libië afgelopen week zijn er in de media afbeeldingen van de slachtoffers verschenen die onttrokken zijn van sociale netwerksites als Hyves en de discussie over of dit in strijd is met het fatsoen is momenteel in volle gang.

De familie van de slachtoffers heeft geprotesteerd tegen dit soort gebruik van deze foto's maar het tegenargument van de media in kwestie zal ongetwijfeld zijn dat deze foto's vrijelijk op internet verkrijgbaar waren.

Natuurlijk zal bij vele mensen de eerste reactie zijn dat het feit dat je foto's (of filmpjes, etc.) van jezelf op internet publiceert niet meteen een vrijbrief is voor anderen die foto's zomaar te te herpubliceren. Toch is dit precies datgene wat sociale netwerken mogelijk willen maken. Dat jij leuk met de foto's van je vrienden aan de haal kan gaan, bijvoorbeeld door ze te retweeten of op je eigen Hyves- of Facebookpagina te zetten. Enfin, deze hele discussie is al wel eens eerder gevoerd maar ik vraag me af of de gemiddelde sociale netwerkgebruiker hier eigenlijk wel bij stilstaat.

Het lijkt erop dat het vooral mensen zijn die al kritisch staan tegenover het delen van informatie degenen zijn die zo tegen dit vrijelijk gebruik reageren. De meeste mensen interesseert het niet.

En als het de meeste mensen niet interesseert, wat is er dan op tegen?

De meeste voorkomende manier om aan een boek te komen in Nederland is om er een te komen bij een boekwinkel, of het nu Athenaeum is of een of andere ramsj-verkoper.

Daarna komt het verkrijgen van boeken als cadeau bij verjaardag, Sinterklaas of zoiets als moederdag of trouwerij.

Maar soms kom je op een rare manier aan boeken. Bijvoorbeeld: je gaat verhuizen en in het nieuwe huis tref je een boek aan in een van de inbouw- of in de meterkast. Of je verdeelt een boedel en treft een boek aan waarvan je allebei zeker weet dat het net van jou is maar jij hebt het zwakste argument dat de ander het boek mag of moet hebben. Soms krijg je een boek omdat je iemand niets anders kan doen dan naar zijn boekenkast te lopen en daar iets uit te trekken als wederdienst (zeker in deze economie, natuurlijk .

(Overigens zijn bovenstaande gebeurtenissen met zogenaamde electronische boeken niet mogelijk vanwege de drm of kopieerbeveiliging in die dingen, maar ik drijf af...)

Wat natuurlijk ook kan gebeuren is dat je van een buur een doos met spullen krijgt omdat die weten dat je op de vrijmarkt gaat venten en wanneer je met de onverkochte resten huiswaarts keert en gedachteloos in de doos rommelt alwaar je vol verbazing een zogenaamd boek uit vist.

In mijn geval was het bijna een voorteken. Mijn verbruik in boeken (lees: de hoeveelheid daadwerkelijk gelezen boeken) is sinds de eeuwwisseling steeds verder gedaald tot zo’n beetje het nulpunt. Natuurlijk staat hier een recht evenredige stijging van de hoeveelheid daadwerkelijk gelezen webpagina’s tegenover maar ouderwets als ik ben voelt dat toch alsof de schaal naar de verkeerde kant is doorgeslagen en dus probeer ik in vakantieperioden even analoog bij te lezen. Dit doe ik deels uit principe. Maar de eerlijkheid gebied me te zeggen dat het soms ook gewoon ligt aan de tekortkomingen van de techniek: de vakantieplek was kennelijk zo ver uit de bewoonde wereld dat er slechts een gprs verbinding mogelijk was (een zeer krakkemikkige zelfs, die af en toe helemaal verdwenen was) hetgeen het lezen van webartikelen ongeveer net zo traag en irritant maakt als het bekijken van hedendaagse met reclame’s gelardeerde televisieprogramma’s.

Zodoende restte niets anders dan in de rustige momenten weer eens een boek ter hand te nemen. Het was een opmerkelijk soort vertrouwdheid. Alsof je na lange tijd weer eens op de fiets klimt. Een aflevering van McGyver bekijkt of weer eens bij je ex in bed beland.

Het grappige van verkregen boeken is dat je nog wel eens de kans loopt dat het een boek betreft dat je zelf niet snel (of nooit) zou kopen. Zodoende had ik me een beetje verheugd op dit vreemde boek “En nu met gevoel”. Op de kaft een groot 18+ symbool en die vervelende kijkwijzervoetjes (het aller politiek correctste symbool voor ‘stout!&rsquo want ook een saai ouderwets mens als ik wil nog wel eens iets meer prikkel in het leven dan een schep cafeïne door de decafé. De kaft beloofde een sappig verhaal over een bevriende man en vrouw die (om andere dan je zou denken redenen) besluiten een pornofilm te gaan maken.

De spanning van het verkregen boek slaat echter al snel om in teleurstelling. Het is een raar boek waar de hoofdpersonages dezelfde naam hebben als de auteurs en de vertaling uit het Engels nogal te wensen over laat. En de prikkels beperken zich tot platitudes.

Nouja, misschien verkrijg ik wel eer eens een boek en heb ik dan meer succes. Rest er niets dan wachten tot ik weer in een beter dekkingsgebied ben.

En dan maar weer online de pep opzoeken.

Het kan geen toeval zijn dat het altijd lente is als ik weer eens besluit in eeh het toetsenbord te klimmen en een schrijfsel online te werpen. De hele winter vraag ik me bij iedere zin die ik in het hoofd voel opborrelen of deze wel de moeite van het lezen waard is en zo ja, of 'ie dan ook online moet worden gezet zodat toekomstige generaties er tot in de lengte der dagen om kunnen lachen, huilen, zich boos om maken of wat dan ook toekomstige generaties met de - en ik haat het om het woord te gebruiken maar kan hier bijna niet anders - tsunami van online beschikbare informatie uit zal gaan voeren.

Hoewel, tsunami... voor iemand die nog weet hoe het was voordat internet door iedereen omarmd werd, heeft het er de afgelopen jaren inderdaad op geleken dat er een onstopbare aanwas plaatsvond van teksten, foto's en video's die overal en vrijwel altijd beschikbaar zijn maar ik begin een beetje te vermoeden dat er aan de achterkant ook stiekem hele karrevrachten info verdwijnt. Zo was ik onlangs op zoek naar een afbeelding van de neutronenbom-protestbutton van Opland maar ik kon me de naam Opland niet meer herinneren dus na alle mogelijke variaties van button, vrouw, schopt, bom en protest in zo'n beetje alle zoekmachines die ik kon verzinnen te gooien. Maar dat leverde nauwelijks wat op. Probeer het maar eens. Uiteindelijk vond ik via het Internationaal Instituut voor Sociale Geschiedenis een plaatje en zo de naam en toen schoot het op want als je de naam eenmaal weet, is het geen probleem om afbeeldingen te vinden, alleen niet van een button (tot zover ik heb kunnen zien).

Okee, misschien verdwijnen er niet karrevrachten maar zijn er nog wel karrevrachten onvindbaar. Hmmm. Dit schopt wel een beetje de poten onder mijn stukje vandaan. Laat ik dat dan ook maar aan de lente wijten.

Zo dat is effe een ruk naar het heden!

Van huis uit ben ik gewend zo'n beetje al mijn html met de hand in te voeren. Dit is weliswaar veel werk maar toen ik ermee begon was er weinig alternatief en bovendien had ik op die manier totale controle over de websites die ik maakte. Dat ik doorgaans tot in de kleine uurtjes zat te typen en er uiteindelijk een middelgrote vorm van rsi aan heb overgehouden nam ik op de koop toe.

Code is puur en dientengevolge heb ik altijd wantrouwig gestaan tegenover "wysiwyg" editors waarmee je weliswaar sommige dingen makkelijker voor elkaar kreeg, maar die een hoop onduidelijke (en in veel gevallen overbodige) code genereerden.

Toen in de nieuwe eeuw weblogs als paddestoelen uit de grons schoten, keek ik niet zonder jaloezie naar de mogelijkheden. De epistels van studiegenoot Merel Roze spraken erg tot mijn verbeelding. Ook de website van mijn vriendjes bij Moose, helemaal opgetrokken uit dat spannende php wat mij veel te ingewikkeld leek, kon op menig steelse blik rekenen.

Natuurlijk, ik was zelf bezig met geheel andere dingen, maar het bleef een beetje door mijn hoofd spoken en kennelijk liet dat hele bloggen me niet los.

Een tijdje geleden begon ik me te verdiepen in software voor het genereren van blogs en begon het toch weer te borrelen dus bij deze als test een blog. We zullen zien hoe het bevalt.