Het is de ziekte die de meeste (non-professionele) bloggers overkomt: je begint vrolijk met je blog en houdt het een tijdje vol. Maar na een poosje is de nieuwigheid en/of aardigheid eraf en ga je steeds minder vaak schrijven om er uiteindelijk helemaal de brui aan te geven.

Bij mij ging dat ook zo. Na experimenten met blogs op verschillende plekken met een vaak niet meer dan enkele tientallen artikelen stierf het bloggen een stille dood. Mijn laatste artikel hier bijvoorbeeld was oktober 2006. ik bedoel maar.

Een en ander heeft te maken met de constante twijfel over wat ik in vredesnaam zou moeten opschrijven en of dat eigenlijk wel interessant zou zijn voor mensen om te lezen. Een groot deel van de blog-wereld hangt van gepapagaai aan elkaar en wat zou daar nou nog aan toe te voegen zijn. Het ontbrak me, als (steeds) oude(r wordende) sok kennelijk aan de jeugdige hybris die veel bloggers drijft, bovendien is er weinig expertise waarover ik meen te moeten schrijven.

Waarom dan toch weer de handschoen opgevat, zult u u afvragen. Om eerlijk te zijn (en om het spannend te houden natuurlijk): ik heb geen idee. Een deel van mij dacht waarschijnlijk "wat de copuleer, ik begin gewoon weer eens". Aanmoedigingen in de persoonlijk omgevingssfeer kunnen oon van invloed zijn geweest.

Misschien is het een alternatief voor de oerdrang die het modene leven probeert te onderdrukken maar wat desondanks bij tijd en wijle de kop opsteekt: ik kan niet meer jagen (relationeel is niet meer nodig en waarom nog door de bossen hossen als de dieren in grote getalen in de plaatselijke supermarkt hapklaar in het cellofaan liggen?)

Maar het kan natuurlijk ook zijn dat er, met de opvallende prestaties van het Nederlands elftal de laatste dagen, voor mensen die niet geïnteresseerd zijn in foebal er domweg verdraaid weinig te doen valt.